:: oorworm ::

Er zijn zo van die groepjes waarvan je je afvraagt waarom je nooit eerder van hun bestaan afwist. Exact het gevoel dat me overmant bij deze ‘Nouns’ van No Age. Twee Californiërs die komen aandraven met gitaargeweld van het betere soort, het soort noise-rock zonder regels, het soort herrie waarmee je ouders tot waanzin drijft. Een pot heerlijke herrie dus, die keet schopt in een lekker luie rommelige productie. Denk Sebadoh, Sonic Youth (Daydream Nation) en Fugazi.

Zo valt opener ‘Miner’ meteen met de deur in huis en deed me bijna de stereo ondersteboven keren. Zang die maar half doorkomt, een gitaarmuur waar J Mascis jaloers op mag zijn en wild meppende drums die helemaal achterover gedrukt worden. Het lijkt wel alsof je een repetitiehok binnenstapt. Wat volgt bevestigt alleen maar de grillige eigenheid van No Age. Single “Eraser” en “Teen Creeps” zijn voorbeelden van straffe noise rock in een aardig song jasje.

Enkel jammer van de experimentele drang die op sommige intermezzo’s de kop op steekt. Experiment dat geen kant op gaat en mij absoluut niet overtuigd van enige meerwaarde voor het album. Noch als songs an sich, noch als bouwsteen in één of ander conceptverhaal. Zeer spijtig voor de plaat, want de nummers waar er wel recht voor de raap gerockt worden staan als een huis. Songs als ‘Ripped Knees’, 'Brain Burner’, ‘Here Should Be My Home’ en persoonlijke favoriet ‘Sleeper Hold’ zijn behoorlijk verslavend. Stuk voor stuk korte rockers zonder schroom met duidelijke wortels in hardcore en punk.

Straf spul dus, dat weliswaar niet de 9.2 score van Pitchfork rechtvaardigd (negen punt twee jawel!), maar wel van het beste is dat in 2008 mijn oren mocht teisteren. En nu snel die eerst plaat, ‘Weirdo Rippers’ bemachtigen. Een bandje dat indruk maakt.