:: oorworm ::

Slecht nieuws op een woensdagmorgen. Legendarisch Reggae producer Joe Gibbs is vorige week donderdag overleden aan een hartaanval. Joe Gibbs was één van de meest invloedrijke knoppendraaiers van het bass-heavy rock-steady genre uit de jaren ’70. De man oogste wereldfaam met de hit ‘Uptown Top Ranking’ van Althea & Donna en JC Lodge’s ‘Someone Loves You Honey’. Misschien doet de naam Joe Gibbs niet bij iedereen een belletje rinkelen maar wees er maar zeker van dat je ooit al eens een reggae kraker van zijn hand gehoord hebt.



Rest In Peace Mister Gibbs en als tribute vandaag in de CD speler de ijzersterke compilatie op het al even ijzersterke label Souljazz.

Naam: Tim Van Hamel.
Referenties: dEUS, Evil Superstars, Millionaire, Eagles Of Death Metal.
Eigenschappen: sex, drugs & rock&roll.
Concept: solo album om verdriet van stukgelopen relatie te verwerken.
Resultaat: knappe maar niet voor de hand liggende, ingetogen plaat vol broeierige pop met weerhaken.

En daarmee is eigenlijk alles gezegd over dit ei dat Tim kwijt moest. Verwacht je echter niet aan dromerige zoete popsongs. Daarvoor is Tim simpelweg te veel rock&roll. Geen flauwe Milow of Fikskes brouwsels dus, maar songs die je langzaam inpakken, songs die meerdere luisterbeurten nodig hebben om tot de ziel ervan door te dringen. Dit maakt het album niet gemakkelijk. Hier en daar voel ik wel opvolgers aan voor de heerlijke single ‘Until I Find You’. Zo is er ‘Living The Way You Should’ en het zeer straffe 'Take Me Home'. Voor de rest voeren melancholie, duisternis en berusting de boventoon zoals in het slepende 'Tell Me', of het iets harder rockende 'Which Of Us'.

Kers op de taart is het geweldige ‘Sometimes I Wanna Run’, een ietwat opgefokte song gebouwd rond een subtiele piano riedel. Alsof Tim Vanhamel ergens alleen op een kale heuvel in de gietende regen schreeuwt om samen betere oorden op te zoeken.

Zijn al die overtreffende trappen die we overal lezen dit album nu waard? Wel, het is in ieder geval een zeer straffe plaat, punt aan de lijn. Het getuigt van grote klasse als je onconventionele structuren kan rijmen met popliedjes. Bewonderenswaardig hoe Tim Vanhamel er in slaagt je mee te nemen op zijn pad van radeloosheid.

Een wereldplaat daarentegen vind ik het vooralsnog niet. Daarvoor is de plaat soms net iets te –sorry voor het woord– saai. Vooral de hoge ietwat monotone stem zorgt er soms voor dat je al eens snel op ‘next’ drukt. Of misschien heeft de plaat nog wat extra luisterbeurten nodig om ook deze kritiek te laten varen?

Benieuwd hoe dit zaterdag gaat klinken in de Botanique, maar dat deze plaat niet zonder slag of stoot aan ons voorbij gaat is een feit. En laat dat nu net een voorwaarde zijn van een goede plaat.

Even ontsnappen aan het gitaargeweld kan dezer dagen met het zeer geslaagde remix project van Amplive. Deze Californische hiphop beat maestro nam 7 nummers van Radiohead's laatste CD "In Rainbows" onder handen. Klassiek cut & paste werk dus, maar dan wel in stijl. Denk aan de hoogdagen van Mo'Wax en Ninja Tune en zelfs de trukkendoos van Aphex Twin en Squarepusher wordt hier en daar bovengehaald.

Met een brede grijns dompelt Amplive Radiohead onder in een geweldig bad van electronische down-tempo beats. Thom Yorke lijkt voortdurend naar lucht te happen, flarden gitaren en strijkers trippelen voorbij, terwijl Amplive er meesterlijke drums onder programmeert. De juiste kicks, de juiste snares, de juiste hi-hats,... het plaatje klopt voor 100%.

De gastbrijdagen van Del The Funky Homosapien en Too $hort verraden Amplive's hiphop achtergrond, maar laat je hier vooral niet vangen aan het hokje 'hiphop'. Amplive bewijst dat hij meer kan dan achter de mixtafel blunts knallen en met de duurste rims Compton onveilig maken. Neen, de man doseert netjes de juiste klanken, kleurt te pas buiten de lijntjes en slaagt er in een wondermooi homogeen goedje te fabriceren. Een geslaagde brug tussen pop en hiphop.

Bijna nog vergeten te zeggen dat heel de handel gratis en officieel te downloaden is via zijn myspace of via de rechtstreekse link hier.

En al is het te vroeg om de vergelijking te maken; het is wel de eerste beat maker die mij na de magistrale J Dilla nog eens kan verwarmen.

Terug van weggeweest en helemaal opgeladen door de frisse berglucht om hier opnieuw te bloggen voor de geinteresserde muziekmens. En wat is er zoal gebeurd in de eerste helft van februari? Laten we het gemakshalve beperken tot nieuws uit België.

Headphone breekt stilaan door met hun (hier al eerder besproken) single 'Ghostwriter', momenteel op 1 in de Afrekening. Wachten op het full album wordt stilaan verlangen naar een vrouw die je niet krijgen kan.

Verder is er Tim Van Hamel die nu al meer (commercieel) succes boekt dan met z'n 2 voorgande Milionaire albums. 'Welcome To The Blue House' krijgt overal -en dan bedoel ik werkelijk overal- zoveel lof toebezongen dat je al in een gesloten instelling moet zitten om dit album niet in je bezit te hebben. Jammer genoeg behoor ikzelf vooralsnog tot die groep... de plaat was namelijk uitverkocht bij mijn bezoek aan de winkel.

Nog één opmerkelijk feit in ons Belgenland de eerste helft van februari, de halve finalisten van de Humo's Rock Rally zijn bekend. Geen verassingen tot dusver. Topfavorieten 'The Arquettes' en 'The Hong Kong Dong' zijn er nog bij en ook de piepjonge en mij erg bekorende 'Nebrovski' is nog in de running. Afwachten wie het wordt.

Zo zie je maar wat twee weken afwezigheid doet, en dan hebben we het nog niet gehad over buitenlandse atiesten. Hop met de blog dus en updaten die handel!