:: oorworm ::

Beter laat dan nooit en daarom toch nog snel laten weten dat Nonkel Jos vrijdag The Ballroom Quartet aan het werk zag. Een band die ondertussen al enkele jaren meedraait (ondermeer winnaars van Rockvonk in 2002) maar daar vooralsnog (te) weinig erkenning voor kreeg. The Ballroom Quartet bestaat immers uit bijzonder onderlegde muzikanten en spelen een niet alledaagse mix van een karrenvracht aan stijlen op al even niet alledaagse instrumenten. Van klassieke mandoline en viool over accordeon tot een buitenaardse tuig op radiogolven.

Tussen de soep en de patatten zouden we The Ballroom Quartet in het hokje folk kunnen duwen, maar geloof me, hier zit rock&roll in. Soms slepend met de viool, dan weer uptempo met de accordeon of lekker schizofreen met de effectenbak (wij telden 13 pedaaltjes). Na het optreden hun nieuwe CD ‘Soundmanifest’ gekocht, uitgebracht in eigen beheer en verdeeld door Lowlands. Fijne muziek voor onderweg die gerust wat meer aandacht mag krijgen. Een soort electro-acoustische wereldreis waar je met een goed gevoel van terug keert.

Check zeker de myspace en de agenda want The Ballroom Quartet is bezig aan een heuse tour langsheen de kelders en jeugdhuizen van het Vlaamse platteland.

Eerder al op deze blog te lezen dat Nonkel Jos tamelijk wild was van de nieuwe Black Keys single. Tijd voor het album dus. Net uit maar al aardig wat promotie rond gevoerd en, jippie jeej overal ter wereld op dezelfde dag uitgebracht.

Op het menu staat een modderbad van bluesy roots-rock zoals we dat van The Black Keys kennen. Enig verschil met vorige platen: producer Danger Mouse achter de knoppen. Conclusie: nog meer modder.

The Keys laten een zeer goeie indruk op deze ‘Attack & Release’, dat nauwelijks zwakke momenten kent, niet in het minst door de uitstekende productie. Het album opent aarzelend, maar boort zich schoorvoetend een weg tussen uw oren waar het Panama Kanaal niet van terug heeft. Single ‘Strange Times’ is recht door zee en meteen het meest rockende nummer van de plaat. Iets verderop komen we misschien het beste nummer tegen: ‘Lies’. Een heerlijk tergende klaagsong die roept om een slok wiskey.

Drie straffe songs op rij vullen plaatsen acht, negen en tien. Drie nummers waar DangerMouse duidelijk een hand in heeft. Catchy and upfront maar toch vettig en bluesy.

Een dikke pluim dus voor The Black Keys die er in slagen hun sound te verleggen zonder hun roots te verloochenen. Een plaat die de oude fans niet tegen de borst zal stoten en voldoende 2008 klinkt om nieuwe fans over de streep te halen. Waar een producer al niet goed voor is.

Zeer leuk nieuws van het festivalfront. De knaller “Beyond” dateert ondertussen al wel van een jaar geleden maar sindsdien is Dinosaur JR. bijna continu on the raod. Vorige zomer trouwens nog een goede doortocht op pukkelpop, met opgeblazen versterkers en gescheurde drumvellen!

Bij deze nog eens één van mij favoriete YouTube filmpjes van J Mascis bovenhalen.