:: oorworm ::

Veel volk woensdag in de Botanique. Heel veel volk. Volk dat kwam voor het Britse thrash-rock duo Blood Red Shoes . Een behoorlijk gehypte band in UK die met ‘Box of Secrets’ één van de betere platen van 2008 afleverden en twee maanden terug op Pukkelpop nog bewezen ook live uitstekend uit de voeten te kunnen. (de Humo recensie liegt er niet om ) Een reputatie die ze zonder scrupules in de Orangerie bevestigden, al moesten we daarvoor eerst het zwakke voorprogramma van The Xcerts doorspoelen.

Een uurtje later sloeg Blood Red Shoes ons om de oren met retestrak drumwerk en een spervuur aan sexy riffs. ‘Doesn’t Matter Much’ was het startschot van wat een feestelijke avond zou worden. Met veel overgave, een goed gebalanceerde sound en een pak heerlijke tempowisselingen werd de volle club danig opgehitst. Drie van de vier staanlampen die deel uitmaakten van het decor, lagen in minder dan 10 minuten tegen de grond. Zowaar een vlaag van nostalgie naar de nineties. De menigte vermaakte zich prima en werd getrakteerd op bijna het hele ‘Box of Secrets’ album plus enkele nieuwe nummers, keurig verspreid over de set (onthoud vooral ‘It Has Happened Again’).

Helemaal broeierig werd het met persoonlijke favorieten ‘Say Something Say Anything’ en ‘This Is Not For You’ dat bewees hoe een dampende drap thrashrock klinken moet. Het hitje ‘I Wish I Was Someone Better’ leidde de finale in met een horde jonge fans die besloten mee het podium op te klauteren. Daarna even dollen met ‘Smells Like Teen Spirit’, een zinderend ‘ADHD’ erachteraan en een mooie duik van drummer Steven Ansell tussen de fans als kers op de taart. Rock ’n roll!

Blood Red Shoes is duidelijk veel meer dan een sexy madam met gitaar en entertainende drummer uit het land van Thatcher. Ook leuk, de onbevangenheid van dit duo, dat na de show zelf de merchandising verzorgde en met de fans keuvelde alsof het een gezellig familiefeest betrof.

Perfecte avond uit en nu al met stip op één voor beste clubconcert van 2008.

(Foto door Jan Van den Bulck)

Juicht o allen juicht! The Hickey Underworld laat de eerste single van hun debuutalbum op ons los. ‘Future Words’ nestelt zich meteen in de top tien van de Arriba lijst en met rede! Als deze single de voorbode is van het album begin ik alvast met voldoende zakdoeken de kwijl van beide mondhoeken te vegen. Qua originaliteit blijft de single net onder het niveau van ‘Mystery Bruise’ maar de overtuiging waarmee er gespeeld wordt maakt veel (zoniet alles) goed. Meer tracks van The Hickey Underworld vindt je hier en hier

Nog steeds geen officiële release datum, al vertelde Jonas in Volt (StuBru) wel dat het voor zeer binnenkort moet zijn. En nu maar hopen dat er geen soap à la Das Pop van komt… Zowaar nu al gebombardeerd tot leuze van 2008: ‘Hail The Hicky!’

Altijd fijn als er straffe bands zelf contact met je zoeken. En al zeker als het gaat om het verschroeiende Drums Are For Parades. Buiten de lichtjes fantastische bandnaam ook al een stevige reputatie bij elkaar gerockt, gaande van een pak weerzinwekkende podiumprestaties, de loftrompet van grootheden als Stephan De Waele (Soulwax) en een vermelding als één van de meest belovende gitaargroepen uit Gent in Focus Knack! (het mag eens wat anders zijn dan RifRaf).

Met de eerste EP die Drums Are For Parades op de mensheid loslaat, ‘Artificial Sacrificial Darkness in The Temple of The Damned’ doen deze heren alvast een gooi naar de ereplaatsen voor ‘Loudest Band in the World’, u weze gewaarschuwd. Zes nummers boren zich weinig subtiel door onze trommelvliezen. Hondsbrutale mid-tempo songs met vettigheidsgraad 100. Snoeihard massief metaal dat plukt uit zowat het beste wat er het afgelopen decennia in metal land losgelaten werd. We horen flarden Pantera (de riff in ‘Faking’!!), het speelse van AC/DC (jawel!), de oerkracht van Kyuss (‘Thumbsucker’) en bovenaal zeer sterke composities. Verwacht geen vingervlugge Slayer partijen maar loodzware power riffs, geaccentueerd door verdomd sterk slagwerk en rochelende (vervormde) overlevingskreten die als zang dienst doen.

En toch zal dit gezelschap ook de niet dagdagelijke headbanger aanspreken. Op de een of andere bizarre manier slagen de heren erin een -zij het zeer vuil- rock randje aan de metaallaag te breien met als pronkstuk ‘Goatfire Queens’. Extra punten worden gescoord met de humor die aan de dag gelegd wordt en het meesterlijk artwork! Bezoek hun Myspace en je weet wat ik bedoel.

Drums Are For Parades heeft een neus voor goede metal en slaagt er bovenwel in om al die invloeden tot een wel bijzonder explosieve mix te verwerken met een eigen identiteit. Straffe kost van straffe mannen voor straffe oren.

Het debuut ‘Artificial Sacrificial Darkness in The Temple of The Damned’ is enkel verkrijgbaar op gelimiteerde 10inch exemplaren, te koop bij Fatkat en TuneUp in Antwerpen, via de post als bestelling bij Drums Are For Parades of digitaal op de betere Internet Stores.

Sinds twee maanden hoeft niemand mij nog te vertellen wat baby’s zoal doen met een mensenleven. Slaap en tijd blijken plots niet langer te organiseren, dag wordt nacht en nacht wordt dag, rust versteend tot een fossiel uit het verleden. Daartegenover staat een intens geluk met de glimlach van die kleine pruts diep in de nacht of vroeg in de ochtend als het mooiste geschenk dat je ooit ontvangen hebt. (een mens wordt er zowaar lyrisch van)

Deze keer dus de grote tegenhanger van de gevierde luiheid die op mijn blog de kop opsteekt: tijdsgebrek! Een woord dat eindelijk nog eens vanonder het stof gehaald kan worden. Hoog tijd om het klavier terug te beroeren en de voelsprieten uit te steken. Verwacht u snel aan meer nieuws, meer muziek, meer roddels, meer opinies,… meer. Vooral veel meer!