:: oorworm ::

Gisteren in ware kamikaze stijl de ondergesneeuwde weg getrotseerd. Van het landelijke Steenokkerzeel naar het stedelijke Gent geschoven om The Black Keys aan het werk te zien. Helse daden voor hemelse muziek. Het zou een mooie titel kunnen zijn van dit artikel. Alleen kwam er van die hemelse muziek niet veel in huis. Ten eerste omdat The Black Keys het soort gortige bluesrock speelt met de vettigheid van een frietkot. Ten tweede omdat het concert over de ganse lijn toch wat onder de verwachtingen bleef.

Hoed af nochtans voor Dan Auerbach’s gitaarspel. Ruig en ongepolijst, schurend en piepend, smerig en vuil zoals echte rock klinken moet. Enkel jammer dat de gitaarversterker zo opgepompt werd dat zijn geweldige stem er gisteren niet altijd uitkwam en ook de drums van college nerd bij uitstek Patrick Carney verzopen meermaals in de geluidspap. Al was de geluidsmix op sommige momenten plots wel redelijk tot goed. Zo rommelig als ‘Strange Times’ klonk, zo strak klonk het meteen daarop volgende ‘Your Touch’. Die wisselvalligheid en het ietwat vermoeid ogende duo maakte dat The Black Keys het publiek nooit ten volle wist in te pakken. Al noteerde ik nog een heerlijke cover van Captain Beefheart’s ‘I’m so Glad’ en een uitstekend gebracht ‘I Got Mine’.

Geen supergoede beurt dus, al lagen mijn verwachtingen misschien te hoog en was vooral de rommelige sound voor mij de grote spelbreker. Gelukkig wel veilig thuis geraakt en een vers The Black Keys t-shirt bij in de kast. Ze zijn er dus in ieder geval geen fan aan verloren.