:: oorworm ::

Optimisme alom deze week. De muziekindustrie verkondigde met grote trom een stijging in de verkoop! Halleluja! Verantwoordelijk voor al dit gejuich, gedans en gespring: de Game Industrie. De gameontwikkelaars betalen namelijk de platenmaatschappijen rijkelijk voor het gebruiken van de bij hen geregistreerde songs. Daar bovenop raken de gamers bekend met de muziek waardoor de verkoop ervan stijgt. Volgens Universal Music verkoopt een single die in een populaire game zit gemiddeld 3 keer meer. Tel daarbij de immense populariteit van games als Guitar Hero of GTA met hun spetterende soundtracks (die zelfs apart uitgegevens worden of als betalende downloads aangeboden worden) en de muziekindustrie lijkt het kalf met de gouden eieren (nog maar eens) gevonden te hebben.


Dat kalf lijkt echter snel te verdrinken. Helemaal op het einde van het artikel uit De Standaard lezen we de volgende pientere opmerking:
“Op dit ogenblik zijn het nog de gameontwikkelaars die de platenmaatschappijen betalen voor het gebruik van songs. Maar sommige gameontwerpers vragen zich al luidop af of dat in de toekomst niet omgekeerd zal moeten.”

Een stelling waar veel waarheid in schuilt. Het is geen onlogische denkpiste dat er betaald moet worden voor een dienst die de verkoop aanzwengelt. In dat opzicht staat de Game Industrie sterk en kan ze inderdaad opwerpen dat zij ervoor zorgt dat hun artiesten hiervan beter worden.

Hebben de platenmaatschappijen de Games wel even hard nodig als de Games de platenmaatschappijen? Er zijn genoeg artiesten die vanonder hun contract muizen om buiten de platenfirma om dingen te realiseren. En waarom zouden Game Ontwikkelaars niet direct met artiesten kunnen onderhandelen? Waarom zouden artiesten niet zelf willen meewerken aan soundtracks voor games? Of waarom zouden Game ontwikkelaars niet zelf buiten de muziekindustrie om aan moddervette soundtracks geraken? Denk maar aan de massa muzikanten op MySpace, LastFM of YouTube. En dus lijkt het me eerder aannemelijk dat de Game Industrie zich zo kan opstellen dat de muziekindustrie niet meer zonder hen kan dan andersom. Het zou een grondige herstructurering betekenen van het business model binnen de entertainment industrie. Want als andere spelers zoals de film- of reclame-industrie diezelfde redenering doortrekken blijft er maar weinig van de koek over voor de platenmaatschappijen.

Ik vrees dus dat de muziekindustrie alweer te vroeg (en vooral te hard) juicht. Elk alternatief lijkt gedoemd om te mislukken (zie recentelijk ook de verloren rechtszaak van Sabam tegen Scarlet. En waarschijnlijk is deze overpeinzing een worst case scenario maar nuchterheid is wel geboden, een begrip dat de muziekindustrie al jaren vreemd is.