:: oorworm ::

Yes! The Black Keys zijn terug met een mokerslag van jewelste. Het album ligt één dezer in uw dichtstbijzijnde winkel en dit is de eerste single: “Strange Times”. En omdat het vrijdagnacht is, mag dit net iets luider dan anders. Nu al de plaat van de komende maand in de auto. Rock & Roll!!!!!!!!!

De nieuwe van The Raconteurs ligt deze week in de winkel en daar hoort een single bij! “Salute Your Solution” rockt aardig weg met Jim White in de hoofdrol maar is verre van een tweede “Steady As She Goes”. Geen single zonder videoclip en die vindt je hier.

Spitst die oren, spitst die oren! België heeft er een nieuw indie-rock label bij en vierde de eerste release eind december al in het gruizige zaaltje van JH Tsentroem in Mechelen.

We zijn ondertussen drie maanden verder maar dit album maakt zo een indruk dat dit niet onbeschreven kan voorbijgaan. Straffe filmische postrock bewerkt een half uur lang het oorgestel. We krijgen heerlijk gelaagde gitaarpartijen voorgeschoteld waarbij kabbelende lo-fi afgewisseld wordt met zware noise uithalen. Zang komt er niet aan te pas wat ons onvermijdelijk doet vergelijken met bands als Mogwai, Mono en Explosions In The Sky. Maar vreest niet, de Agents hebben genoeg potentieel om zich binnen enkele jaren hiertussen te manoevreren.

Gitaareffecten worden aan en uit gepaald, er wordt druk geflirt op de gitaarhals en de tegenstelling hard-zacht wordt subliem uitgespeeld. Makkelijk is de plaat niet, spannend des te meer. Van psychedelische soundscapes naar inktzwarte indie / shoegaze rock, van ingetogen gepingel tot Sonic Youth escapades, de Agents doen het allemaal.

De productie mocht wat ruwer en het kunstige (the art for the art) komt soms gevaarlijk dicht om de hoek turen en ja, soms hangen de nummers nog wat los aan elkaar, maar knal ‘Nube Ardiente’, ‘Piezes Clave’ en het zeer knap gelaagde ‘Yokosuka Ohka’ door je stereo en tril. Tel hierbij het knappe sobere artwork, de eigenzinnigheid en durf van dit platenlabel en je weet dat je hier goud in handen hebt. Underground rock zoals we die graag uit België horen komen. Gasten met toekomst.

Labl Records werkt vooralsnog zonder distributie. De CD of Vinyl bestellen kan via de website of in JJ Record te Leuven. Niet twijfelen, doen! Myspace.

Net voor het slapengaan ontdekt via een recensie op Kindamuzik en tijdens het tandenpoetsen onvermijdelijk aan het meewiegen geslagen met de single ‘Time To Pretend’. Lekker nonchalant aandoende electropop anno 2008 met zo’n happy troetelbeer vibe om helemaal zoet van te worden. Fijn zo! De originele clip vindt je hier


Het debuutalbum 'Oracular Spectacular' is ook uit en wordt lustig toegevoegd aan de shopping list. Hier alvast de myspace. En nu echt het bed in.

Jammer genoeg geen Nonkel Jos op de Rock Rally finale en ook via de radio maar flarden van het Belgisch rocktalent opgevangen. In ieder geval nooit gedacht dat Steak Number Eight het ging halen. De groepsnaam deed de wenkbrouwen behoorlijk fronsen en het genre dat ze spelen is niet meteen hetgeen elke week tussen de Humo recensies te lezen valt. Bovendien werd het ultrahippe (kuch…) The Hong Kong Dong tot favoriet gecatapulteerd nog voor de Rally begonnen was. En dan was er nog de singer-songwriter Jasper Erkens die leuke songs koppelt aan het nodige lef en gezegend is met een karrenvracht talent.

Toch werd het Steak Number Eight. Wat zoekwerk op het internet brengt ons via MySpace en Youtube bij vetgeile slepende metal-rock, balancerend op de rand van psychedelisch aanmodderen en snoeihard headbangen. Jonge honden die niet bang zijn van verder te kijken dan drie powerchords en songstructuren uitvinden die aan elke rockschool voorbijgaan. Straf spul en dus volledig terecht door de genadeloze jury tot winnaar uitgeroepen. Geen geite-wollen-sokken pop, geen indie-rock naar Brits model maar gruizige kokende metal-rock uit Wevelgem. Alle non-believers check hieronder.



Binnen twee weken komt hun eerste CD uit, en als de songs die al te rapen zijn op het net daar een voorbode van moge zijn, wordt dit verplichte kost! By the way, moesten voor Graspop niet nog 7 bands bevestigd worden…? ;)

Opvallend veel volk in de AB op vrijdagavond. Opvallend veel rockers op leeftijd ook. Allen daar voor een potje nostalgisch rocken met The Cult.

Bijna een uur te laat bestegen ze de bühne maar ze grepen het publiek meteen bij de keel met krakers ‘Spritwalker’ en vooral ‘Rain’ dat al direct voor hoogtepunt nummer 1 zorgde. Iedereen meteen mee, de ene met het stampende voetje, de andere half gek aan het worden over de ballustrade. Rocken met een grote R dus.

De ene stamper na de andere passeerde de revue met gitarist van het eerste uur Billy Duffy in een glansrol. Het was duidelijk dat het publiek niet gekomen was voor songs van de nieuwe plaat ‘Born Into This’ en dat had The Cult zelf ook begrepen. Ze grasduinden dan ook gretig naar nummers uit hun succesvolle jaren ’80 periode.

Het eerste rustpunt zorgde voor hoogtepunt 2. ‘Edie (Ciao baby)’ werd ingezet en kreeg de zaal makkelijk mee. Al bleek frontman Ian Astbury het moeilijk te krijgen met de vocals, wat later in de set ook duidelijk kwam bovendrijven. De leeftijd zeker…

Daarna volgden nog meebruller ‘Sweet Soul Sister’, een straf ‘Rise’ en het onoverkomelijke ‘She Sells Sanctuary’. Een klein maar knap visueel intermezzo volgde zodat Astbury zijn stem kon smeren waarna er nog drie nummers volgden. Wij rockten het vrolijkst mee op het voorlaatste ervan: ‘Fire Woman’.

Een gebalde set dus, met meer dan degelijk gebrachte songs en een Billy Duffy die zich profileerde als een uitmuntend gitarist. Enige minpunt was mister Cult Ian Astbury himself die last had van de stem waardoor sommige songs aan snedigheid moesten inboeten. Maar het was bovenal gewoon een avondje (h)eerlijke rock&roll zonder al te veel poespas en dat gaat er op een vrijdag na de werkuren altijd in.

Met dank aan de schittrende foto van Franky Bruyneel!

Leuke nieuwtjes deze week op de MySpace van Sonic Youth. Geen groot nieuws, maar wel fijn voer voor de fans. Zo brengen ze voor de eerste maal een obscure EP uit met de al even obscure titel ‘Master-Dik’. Een schijfje opgenomen tussen de opnames van de albums ‘Sister (1987)’ en ‘Daydream Nation (1988)’. Waarschijnlijk driftig geëxperimenteer dus al lijkt het toch de moeite waard voor The Ramones cover ‘Beat On The Brat’. Om het nog wat obscuurder te maken is deze EP enkel verkrijgbaar via de Sonic Youth website.

En we blijven Sonic Youth gewijs in de keldergangen van de indie-rock wandelen met de zevende release op hun eigen SYR label. Zowaar nog meer experimentele noise uitlatingen en instrumentaal gitaargeweld. Verder nog wat sprokkels over tour data maar ver van onze contreien verwijderd. Wie er echt het fijne van wil weten, check de MySpace.

In het kader van ABBOTA, het uitwisselingsproject tussen AB en Botanique om de Vlaamstalige en Franstalige gemeenschap in Brussel met elkaar in contact te brengen, stond Tim Vanhamel afgelopen zaterdag op de planken in de Orangerie. Een Orangerie die verre van volgelopen was (in tegenstelling tot de uitverkochte shows in Depot en Trix).

Door de zeer strakke planning van de vier optredens die avond (Elvy, Bonny King Of Nowhere en Absynthe Minded mochten ook het podium op), miste ik de start van Mister Millionaire. Voordeel van te laat komen is wel dat de band al op volle toeren is wanneer je de zaal binnen stapt. En dat was ze ook!

We kregen meteen de strafste song van de set in onze nek geslingerd. Het op plaat ook al tot mijn favorieten behorende ‘Take Me Home’ kreeg live nog het nodige kruid mee en mondde uit in vettig potje rock&roll. Wat volgde was ingetogener maar daarom niet minder goed. Tim van Hamel bleek goed bij stem, bracht zijn songs met de nodige ernst (Tim Van Hamel en ernst in 1 zin!!) en vooral tonnen bezieling. Tel daarbij een strakke band, die het ganse optreden lang foutloos in de schaduw stond en je hebt een leuke cocktail voor een avondje uit.

Het publiek dat blijkbaar toch net iets meer voor Absynthe Minded was afgezakt, had zo een andere opvatting van die cocktail. Het pakkende ‘Like A Fire’ deed sommigen nog verstommen maar zelfs de kraker ‘Until I Find You’ bracht weinig enthousiasme in de zaal. Ondanks een sterke uitvoering dat live nog meer bewees een fantastische popsong te zijn.

Misschien niet het beste Tim Van Hamel optreden ooit, en ook geen performance die jaren blijft hangen, maar wel een degelijke doortocht van een man die blijkbaar de nodige rust gevonden heeft en zich ondanks zijn rock&roll imago toelegt op dat wat telt: de muziek.