:: oorworm ::

Deze week geen kletterende drums, opgeblazen versterkers of verrokken stembanden maar een intrigerende plaat die rust brengt. ‘Soft Airplane’ is een luchtig in elkaar geknutseld pareltje van de multigetalenteerde Canadees (check zijn animatieclips op YouTube!!) Chad VanGaalen. Veelal akoestisch met hier en daar een bliep, subtiel elektronisch gefrunnik, geprogrammeerde drums, een kapotte piano en een hemelse stem. Een album waarvan marsmannetjes moeten denken dat wij een knuffelend ras zijn zonder stress.

Nochtans is het na de warme opener ‘Willow Tree’ een paar nummers lang wachten voor de plaat echt indruk maakt. Het is maar met ‘Bare Feet On Wet Griptape’ dat we terug bij de les zijn. Daarna pakt Chad uit met springerige lo-fi indiepop die me doet verdwalen in zijn vreemde wereld. Vijf nummers op rij laat Chad VanGaalen me niet meer los. Zo loopt er een geweldig baslijntje voorbij in ‘Poisonous Heads’, doet ‘TMNT Mask’ voorzichtig de dansschoentjes aantrekken, is ‘Molton Beats’ onvervalst en puur ingetogen sentiment waarna nog het verslavende ‘City Of Electric Light’ volgt dat voor de rest van de week in je hoofd parkeert.

Chad VanGaalen diept het genre singer-sonwriter uit op een manier waar veel kleffe zielen (lees: de Milows van deze wereld) alleen maar van kunnen dromen en creëert met zijn eigenzinnige instrumentarium een wondermooie wereld vol lo-fi indiepop die 2008 prachtig inkleurt.

Gisteren in ware kamikaze stijl de ondergesneeuwde weg getrotseerd. Van het landelijke Steenokkerzeel naar het stedelijke Gent geschoven om The Black Keys aan het werk te zien. Helse daden voor hemelse muziek. Het zou een mooie titel kunnen zijn van dit artikel. Alleen kwam er van die hemelse muziek niet veel in huis. Ten eerste omdat The Black Keys het soort gortige bluesrock speelt met de vettigheid van een frietkot. Ten tweede omdat het concert over de ganse lijn toch wat onder de verwachtingen bleef.

Hoed af nochtans voor Dan Auerbach’s gitaarspel. Ruig en ongepolijst, schurend en piepend, smerig en vuil zoals echte rock klinken moet. Enkel jammer dat de gitaarversterker zo opgepompt werd dat zijn geweldige stem er gisteren niet altijd uitkwam en ook de drums van college nerd bij uitstek Patrick Carney verzopen meermaals in de geluidspap. Al was de geluidsmix op sommige momenten plots wel redelijk tot goed. Zo rommelig als ‘Strange Times’ klonk, zo strak klonk het meteen daarop volgende ‘Your Touch’. Die wisselvalligheid en het ietwat vermoeid ogende duo maakte dat The Black Keys het publiek nooit ten volle wist in te pakken. Al noteerde ik nog een heerlijke cover van Captain Beefheart’s ‘I’m so Glad’ en een uitstekend gebracht ‘I Got Mine’.

Geen supergoede beurt dus, al lagen mijn verwachtingen misschien te hoog en was vooral de rommelige sound voor mij de grote spelbreker. Gelukkig wel veilig thuis geraakt en een vers The Black Keys t-shirt bij in de kast. Ze zijn er dus in ieder geval geen fan aan verloren.

Optimisme alom deze week. De muziekindustrie verkondigde met grote trom een stijging in de verkoop! Halleluja! Verantwoordelijk voor al dit gejuich, gedans en gespring: de Game Industrie. De gameontwikkelaars betalen namelijk de platenmaatschappijen rijkelijk voor het gebruiken van de bij hen geregistreerde songs. Daar bovenop raken de gamers bekend met de muziek waardoor de verkoop ervan stijgt. Volgens Universal Music verkoopt een single die in een populaire game zit gemiddeld 3 keer meer. Tel daarbij de immense populariteit van games als Guitar Hero of GTA met hun spetterende soundtracks (die zelfs apart uitgegevens worden of als betalende downloads aangeboden worden) en de muziekindustrie lijkt het kalf met de gouden eieren (nog maar eens) gevonden te hebben.


Dat kalf lijkt echter snel te verdrinken. Helemaal op het einde van het artikel uit De Standaard lezen we de volgende pientere opmerking:
“Op dit ogenblik zijn het nog de gameontwikkelaars die de platenmaatschappijen betalen voor het gebruik van songs. Maar sommige gameontwerpers vragen zich al luidop af of dat in de toekomst niet omgekeerd zal moeten.”

Een stelling waar veel waarheid in schuilt. Het is geen onlogische denkpiste dat er betaald moet worden voor een dienst die de verkoop aanzwengelt. In dat opzicht staat de Game Industrie sterk en kan ze inderdaad opwerpen dat zij ervoor zorgt dat hun artiesten hiervan beter worden.

Hebben de platenmaatschappijen de Games wel even hard nodig als de Games de platenmaatschappijen? Er zijn genoeg artiesten die vanonder hun contract muizen om buiten de platenfirma om dingen te realiseren. En waarom zouden Game Ontwikkelaars niet direct met artiesten kunnen onderhandelen? Waarom zouden artiesten niet zelf willen meewerken aan soundtracks voor games? Of waarom zouden Game ontwikkelaars niet zelf buiten de muziekindustrie om aan moddervette soundtracks geraken? Denk maar aan de massa muzikanten op MySpace, LastFM of YouTube. En dus lijkt het me eerder aannemelijk dat de Game Industrie zich zo kan opstellen dat de muziekindustrie niet meer zonder hen kan dan andersom. Het zou een grondige herstructurering betekenen van het business model binnen de entertainment industrie. Want als andere spelers zoals de film- of reclame-industrie diezelfde redenering doortrekken blijft er maar weinig van de koek over voor de platenmaatschappijen.

Ik vrees dus dat de muziekindustrie alweer te vroeg (en vooral te hard) juicht. Elk alternatief lijkt gedoemd om te mislukken (zie recentelijk ook de verloren rechtszaak van Sabam tegen Scarlet. En waarschijnlijk is deze overpeinzing een worst case scenario maar nuchterheid is wel geboden, een begrip dat de muziekindustrie al jaren vreemd is.

Al een tijdje gespot en recentelijk de aandacht getrokken met ‘Love Lies’: The Pity Party. Een duo uit LA dat het soort minimale en trashy DIY rock brengt zoals we dat kennen van The Kills. Ze brachten al twee demo’s uit, telkens vormgegeven door gerecycleerd materiaal gesprokkeld op de vuilnisbelt en verzorgen momenteel een minitour door de UK.

De song ‘Love Lies’, recentelijk uitgebracht op de Hotwork EP, sijpelt ondertussen langzaam door in de underground scene. Het leuke nieuws is dat The Pity Party die nieuwe EP gratis aanbiedt als digitale download door je simpelweg in te schrijven op de nieuwsbrief. Handig trucje voor de groep, leuk cadeautje voor de ontdekker en het artwork krijg je er in PDF ook al bij. Doen!

‘Beauty Dies’ is de tweede in een reeks van vier EP’s en (voorlopig?) enkel digitaal via betaalbare download in de huiskamer te halen. De vier tracks dragen de onbetwistbare übercoole Raveonettes stempel. Het zwaar eighties geïnjecteerde ‘Young And Beautiful’ en het kale door de computer voortgestuwde maar aanstekelijke ‘Black/White’ zijn twee doorslagjes van het ‘Lust Lust Lust’ album met een tikkeltje meer pop allures.

De twee volgende nummers wijken meer af van de doorsnee Raveonettes song. In ‘The Thief’ wordt zwaar geëxperimenteerd met een soort broken jazz beat en psychedelisch gitaarwerk terwijl afsluiter en persoonlijke favoriet ‘Here Comes The End’ zowaar steunt op een klassieke drumbreak. Ook hier geen kettingzagen of op hol geslagen stofzuigers maar veeleer een toegankelijk geluid met minder scherpe kantjes. Iets wat trouwens ook al opviel op de titeltrack van hun vorige EP ‘Sometimes They Drop By’ , al blijft er altijd en overal een soort obscure David Lynch vs Quintin Tarantino vibe om de hoek schuilen.

'Beauty Dies' is een aardige zoethouder voor de fans en een voorzichtige stap naar een nieuwe (toegankelijkere?) richting. Benieuwd naar de derde EP van de reeks die rond kerst verwacht wordt.

Raveonettes: Here Comes The End

Het hing al een tijdje in de lucht maar de geruchten lijken bewaarheid te worden: Dinosaur Jr. komt met een opvolger voor het verschroeiende ‘Beyond’ uit 2007. Dat lekte producer John Agnello op zijn website. Daar las ik deze week het volgende:

“So, I'm lucky enough to leave first thing Wednesday morning to go to Amherst to help start the new Dinosaur Jr. album!!!! Fuck yeah!!!!!! I cannot wait to get up there."

Fuck yeah!!!!!! Inderdaad! John Agnello nam al vier Dinosaur Jr. platen op en zat ook al achter de knoppen bij – houdt u vast – The Kills, Buffalo Tom, The Hold Steady, Screaming Trees, Mark Lenegan, Sonic Youth, Madrugada en ga zo nog maar even door. Of de plaat in 2009 al verschijnt valt af te wachten, ik ben al lang blij met het nieuws dat de originele Dino bezetting er nog een album tegenaan gooit!
(voor wie het nog niet duidelijk moge zijn, ja ik ben een fan)

Woensdag gooiden The Kills de nieuwe videoclip voor ‘Tape Song’ op het net. Proper werk bij deze aanstekelijke single. Daarmee schiet me trouwens te binnen dat The Kills tot vandaag nog altijd verantwoordelijk zijn voor de beste plaat van 2008. Twee maanden te gaan om mij te overtuigen van beter. De Yeah Yeah Yeahs maken in ieder geval geen kans meer want vandaag werd bekend dat de nieuwe plaat voor 2009 is. Een plaat die wel al ingeblikt is en waar ze ons verdomd nieuwsgierig naar maken:

“Will it sound kind of like Show Your Bones? No, been there done that. What about IS IS? Is that more of the direction it's going in? Absolutely not, it sounds VERY different from last year's EP. Did we go back to our roots and write something closer to Fever to Tell? No looking back now silly, just full speed ahead. WHAT DOES IT SOUND LIKE?? Not much like anything you've heard from us before- DOES IT SOUND LIKE THE YEAH YEAH YEAHS??? YOU BET YOU'RE SWEET ASS IT DOES.”
Spannende tijden!

The Kills: Tape Song Video

Nooit gedacht Sonic Youth met de Boekenbeurs te rijmen maar zie daar, zondag huiswaarts gekeerd met een boek onder de arm, getiteld: Goodbye 20th Century: A Biography of Sonic Youth. Vierhonderd pagina’s diepgravende literatuur over het reilen en zeilen van de band, gevonden op de geweldige stand van VOX. Een voor mij tot dan totaal onbekende postorder winkel van muziekboeken, gerund door Erik Peeters. Een aimabel man die moederziel alleen zijn stand recht hield met boeken gaande van ‘The History of the Gibson Guitar’ en ‘The Story Of The Ramones’ tot ‘The Meaning of Rock Music in American Pop Culture’. Honderden interessante titels over muziekcultuur, biografieën, tour verhalen, geschiedenis van genres (jazz, blues, rock, punk, metal, …) maar ook gitaar, bas en drum tabs, kalenders en de onverwoestbare Oor’s Pop Encyclopedie. Nooit eerder zoveel geschreven bladzijden over muziek bij elkaar gezien.

De man heeft een eenvoudige website waar een search engine via een Java applicatie draait. Voor alle muziekliefhebbers een onmisbare bron lectuur. Zeker eens gaan neuzen en voor wie toch zijn gading niet vindt, mailen naar vox@pandora.be.

Voor al wie er 23 november niet bij kan zijn in Gent (nu al uitverkocht), gooien de Black Keys een live DVD onder de kerstboom. Zeventien songs, opgenomen in The Crystal Ballroom (Portland, Oregon), behind the scenes footage en drie officiële videoclips. Release datum: 18 november. De trailer hieronder belooft spektakel!