:: oorworm ::

Als een zevenkoppige jury in een finale met 6 bands minder dan 16 seconden nodig heeft om unaniem de winnaar te kronen, dan moet die winnaar wel erg hard overtuigen. Evil Superstars deed het al eens voor op de Humo’s Rock Rally, Agents In Panama wint met eenzelfde immense voorsprong de finale van de -zij het iets bescheidenere- Maanrockrally.

De Agents hadden aan drie songs genoeg om vriend en vijand te overtuigen van hun postrockend vermogen. Geen zang, geen bindteksten maar 3 gitaren, bas en drums die bewezen ook zonder catchy refreinen en geprogrammeerde popstructuren een publiek te kunnen boeien. Straffe ovzerwinning dus, vooral ook omdat het soort genre zich niet echt leent tot sets van drie nummers op een gezapige rock wedstrijd Een album hebben Agents In Panama al onder de arm, daar komt nu een welverdiende plek op de affiche van Maanrock bij. Pukkelpop 2009 anyone?

Voor wie zicht afvraagt of stonerrock nog een toekomst heeft, legge deze EP op en hore wat gaan komt. Jonge Limburgse rockers die in het zog van de halve finaleplaats op Humo's Rock Rally vier nummers vereeuwigen. Het ijzer smeden wanneer het heet is, noemen we dat. En zolang er daardoor kwaliteit als dit aan de oppervlakte komt, mag dit aloude trukje best meer toegepast worden.

Opener ‘Without A Name’ buiten beschouwing gelaten, levert Nebrovski drie songs af in ware Queens Of The Stone Age stijl. Meest opvallend bij Nebrovski is de erg overtuigende zang van frontman Koen Meeus die uitstekend uit de verf komt over de hoekige riffs. We krijgen stuk voor stuk lekkere songs op ons bord, allen opgebouwd rond een fijne strofe-refrein-strofe structuur. Toch overtuigt Nebrovski niet helemaal. Daarvoor zijn de bruggen tussen refrein en strofe te slap. Zo wordt jammer genoeg de vaart uit het voor de rest wel zeer aanstekelijke ‘Wilfried’ gehaald. Afsluiter ‘Boy Is Bored’ is een puzzel die dan weer wel helemaal klopt. Lekker tempo, leuke riff, goed nummer.

Fijne EP van deze jonge rockers die hiermee alvast bewijzen over een pak potentieel te bezitten. Laat deze gasten rustig aan hun songs schaven en hun ideeën in een godvergeten kelder te Zonhoven uitbroeden en dit komt helemaal goed. Kwestie van de creativeiteit in de juiste vorm te gieten. Band om in de gaten te houden!

De EP kan besteld worden via hun MySpace of op een van hun concerten langsheen de Vlaamse podia.

Zaterdag de vertrouwde AB binnengewaaid waar een gevarieerd publiek een zeer sterke doortocht van Black Rebel Motorcyle Club mocht aanschouwen. Het begon allemaal nochtans moeizaam. Ondanks stampers als ‘Berlin’ en ‘Weapon Of Choice’ in het eerste half uur liet de band een vermoeide indruk. De songs werden zonder veel poespas afgevuurd en daarmee was de kous af.

Het was pas bij het uitschakelen van de distortion dat BRMC echt indruk maakte. Twee intrigerende solo momenten van Robert Levon Been en Peter Hayes zorgden voor een heerlijke sfeer waarna de bezieling in de band sloop. Wat volgde was een uur lang meesterlijk gebrachte bluesrock met psychedelische trekjes. BRMC harkte de beste songs uit hun vier albums bij elkaar en pakte door een foutloze set moeiteloos de AB in.

Magistraal hoe ze zonder enig showelement (of het moet de belichting zijn) het publiek helemaal laten opgaan in hun sfeer. Vol overgave en tot de laatste noot perfect gespeelde versies van onder andere ‘Howl’, Steal A Ride’, ‘All You Do Is Talk’ en afsluiter ‘Whatever Happened To My Rock And Roll' brachten mij en vele anderen in hogere sferen. Heerlijke avond ronkende rock&roll.

Via een concertverslagje van Dinosaur Jr. op deze blog gestoten: Noel At The Controls. Noel is de sound engineer van Dinosaur Jr. en blogt heel de tour lang over het reilen en zeilen van de band vanuit zijn oogpunt. Zeer leuk voer voor fans en een toffe blik achter de schermen met een pak anekdotes en foto's. Fijn dagboek over één van mijn favoriete bands.

Er zijn zo van die groepjes waarvan je je afvraagt waarom je nooit eerder van hun bestaan afwist. Exact het gevoel dat me overmant bij deze ‘Nouns’ van No Age. Twee Californiërs die komen aandraven met gitaargeweld van het betere soort, het soort noise-rock zonder regels, het soort herrie waarmee je ouders tot waanzin drijft. Een pot heerlijke herrie dus, die keet schopt in een lekker luie rommelige productie. Denk Sebadoh, Sonic Youth (Daydream Nation) en Fugazi.

Zo valt opener ‘Miner’ meteen met de deur in huis en deed me bijna de stereo ondersteboven keren. Zang die maar half doorkomt, een gitaarmuur waar J Mascis jaloers op mag zijn en wild meppende drums die helemaal achterover gedrukt worden. Het lijkt wel alsof je een repetitiehok binnenstapt. Wat volgt bevestigt alleen maar de grillige eigenheid van No Age. Single “Eraser” en “Teen Creeps” zijn voorbeelden van straffe noise rock in een aardig song jasje.

Enkel jammer van de experimentele drang die op sommige intermezzo’s de kop op steekt. Experiment dat geen kant op gaat en mij absoluut niet overtuigd van enige meerwaarde voor het album. Noch als songs an sich, noch als bouwsteen in één of ander conceptverhaal. Zeer spijtig voor de plaat, want de nummers waar er wel recht voor de raap gerockt worden staan als een huis. Songs als ‘Ripped Knees’, 'Brain Burner’, ‘Here Should Be My Home’ en persoonlijke favoriet ‘Sleeper Hold’ zijn behoorlijk verslavend. Stuk voor stuk korte rockers zonder schroom met duidelijke wortels in hardcore en punk.

Straf spul dus, dat weliswaar niet de 9.2 score van Pitchfork rechtvaardigd (negen punt twee jawel!), maar wel van het beste is dat in 2008 mijn oren mocht teisteren. En nu snel die eerst plaat, ‘Weirdo Rippers’ bemachtigen. Een bandje dat indruk maakt.

Beste nieuws van de dag: The Black Keys gaan touren ter promotie van hun nieuw knalplaat "Attack & Release". Rode stift pakken, agenda openslaan op zondag 23 november 2008 en noteer: Black Keys, Vooruit, Gent.

Eerder hier al gepost met een onofficiële clip, nu de officiële clip bij het nog steeds enorm hard kickende 'Strange Times'.

Eén van de grootste independents voor de Belgische markt houdt op te bestaan en dat is een jammere zaak. Lowlands is failliet beste mensen. De platenmaatschappij die bekend werd met artiesten als Vive la Fête, Daan, Buscemi en recenter A Brand. Ook andere beloftevolle artiesten als The Backlash, Briskey, Shameboy en Nid & Sancy kregen hun kans bij dit Antwerpse onafhankelijke huis.

Daarnaast was het een instituut wat betreft de distributie van labels (denk aan José Gonsalez op Peacefrog) met als specialisatie obscure niche genres in de dancewereld. Het voorzag veel winkels wekelijks van de nieuwste minimal, electronics en electro-punk maar verwerfde met name faam voor de bijzonder gespecialiseerde distributie van dub, reggae en drum&bass.

Daarmee verdwijnt een serieus stuk geschiedenis van de independent Belgische muziekindustrie. Een mens vraagt zich af of een muziekbedrijf vandaag überhaupt nog onafhankelijk kan zijn. Hoe hard kun je je nog profileren als independent in deze gemediatiseerde wereld? Hoeveel meer kan een onafhankelijke platenfirma nog betekenen voor de artiest? Waar moeten independents geld halen om promotie te voeren?

Goede muziek uitbrengen is al lang niet goed genoeg meer. En daarmee zijn we aan de filosofische vraag die de cultuurindustrie al sinds zijn bestaan in de ban houdt: in hoeverre kan een verspreider van een cultureel goed handelen naar de waarde van de artiest? Is een goed nog cultureel als het als product verkocht wordt? Verwordt het culturele niet meteen tot het kapitalistische als het op de markt te krijgen is? Het is een giftige pijl die al van het begin het hart van de culturele industrie raakt. Lowlands heeft zich steeds de independent geest toegeëigend. Goede muziek, dat was van tel, no matter what. Denk aan de slogan “Everything Is Low” die Lowlands een tijd droeg, of “When Music Becomes Passion”. Een filosofie die elke muziekliefhebber zal beamen.

De vraag die zich opdringt met die faillissement is of je wel nog zo cultureel kan blijven denken met een business die gerund moet worden? Zelfs economisch sterke merken die wel bewust business matig denken (bvb. Ford) krijgen problemen, laat staan dat independent muziekbedrijfjes nog maar break-even kunnen draaien als ze niet business minded ingesteld zijn? Misschien was Lowlands lang te naïef na de succesperiode met Buscemi, Vive La Fête en de doorbraakjaren van drum&bass? Misschien werd er te weinig rekening gehouden met de commerciële kant van de zaak, hoe erg dit ook mogen klinken als je met underground muziek bezig bent. Misschien moest Lowlands een breder klantenbestand aanboren en opschuiven naar de richting die News insloeg?

Allemaal vragen die ik hier natuurlijk als buitenstaander makkelijk kan poneren en die allen beantwoord kunnen worden met een diepe zucht. Want laat ons wel wezen, elk muziekbedrijf heeft het vandaag lastig. De commerciële bedrijven zien vooral hun winstmarges kelderen, de independents merken vooral een devaluatie van muziek an sich. En daarmee zal de filosofische vraag die hier opgerakeld werd nog wel tot in de eeuwigheid der eeuwen voor discussie zorgen. Laten we vooral niet vergeten dat Lowlands geweldig werk verricht heeft voor de Belgische muziek scène. Ik mag er niet aan denken hoe leeg mijn platenkast zou zijn mochten de release vanuit de Lowlands stal eruit geplukt worden. Rest In Peace!

Kan headphone de immens hoge verwachtingen inlossen? Het was de vraag die rondspookte tijdens het inpluggen van dit album. Met 'Ghostwriter' scoorden ze een hit over generaties heen, vergezeld van een videoclip die geniaal was in zijn eenvoud. Een videoclip die ook het symbool creëerde voor Headphone. Het eindeloos wandelend figuurtje met dito headphone werd het uithangbord van de groep en zorgvuldig uitgespeeld als marketing tool. Ondertussen viel het StuBru publiek en masse voor dit Gentse gezelschap. Als dEUS God was ten tijde van 'Worst Case Scenario', dan is Headphone vandaag op zijn minst Hot.

Bij een eerste luisterbeurt dreigt het album nochtans de stempel middelmatig mee te krijgen. Enkele repeats later ontdekken we pareltjes als 'Girlie', 'Lidocaine' en 'The Pugilist'. Fijne softpop die drijft op een dansbare ondertoon. Tel daarbij de hitsingles 'Ghostwriter' en 'She Is Electric' en je hebt al een album dat in het rek van het betere werk past.

Headphone kampt echter met twee problemen. Eén: De mayonaise tussen gitaar en computer pakt niet altijd even goed. Headphone maakt langs de ene kant heerlijk stuiterende dancepop, langs de andere kant toffe ingetogen indiepop. De symbiose tussen die twee komt er jammer genoeg niet helemaal uit op plaat. Alsof Headphone heel het album lang verstijfd in een spreidstand staat, met aan het ene uiterste de rock, aan het andere uiterste de dance. Het tweede probleem is de onvermijdbare link met Radiohead.

Toch is dit een geslaagd debuut dat lekker weg luistert en zelfs helemaal de aandacht trekt als er gedanst mag worden. Een beloftevol debuut dus dat de (te) hoge verwachtingen niet helemaal inlost. Remedie voor de opvolger: Een goeie trap in het kruis om die spagaat weg te krijgen en het komt vast helemaal goed.

Normale bands schrappen hun tour als een prominent bandlid niet mee kan. Niet zo bij The Raveonettes waar zuslief Louise Foo komende zomertour zang en gitaar overneemt van Sharin Foo. Sharin is namelijk zwanger en dan is een plakkerige tourbus, vochtige weides en zatte roadies niet de beste biotoop. Zowaar een stand-in dus, en dat voor een band die als duo opereert. Straffe toeren zeggen wij! Al zal de overgrote festivalmassa daar niet veel van merken, of het moet die lullige goed geïnformeerde en nuchtere fan zijn. Aan Louise om die fan dan maar te overtuigen dat ze het redt op het podium.

Regisseren kan ze al, de clip hieronder bij het geweldige “Aly, Walk With Me” is van haar hand. Benieuwd wat dat geeft met een gitaar rond haar nek.